Fic The 100 : Unexpected [Bellamy X Jasper]

เนื้อเรื่อง

The 100 Fanfic

Title : Unexpected

Pairing : Bellamy X Jasper

Rate : PG-15

Genre : Romance, Comedy




Warning !!!!! : คนเขียนอวยแจสเปอร์มาก อาจบรรยายให้แจสเปอร์น่ารักเกินจริงบ้างไรบ้าง ขออภัย 5555

 

 

-------------------------------------------

 

 

 

แจสเปอร์ จอร์แดน... กำลังโกรธ....
 

 

แม้ว่าความโกรธนั้นจะลดลงไปมากจากตอนที่เขาเห็นหญิงสาวที่เขารัก มายา จากไปในอ้อมแขนเขาเขาต่อหน้าต่อตาในเมาท์ เวธเทอร์
 

 

แน่นอน เขาเข้าใจ ว่าคลาร์กและทุกคนไม่มีทางเลือก
 

 

แต่ถึงจะแบบนั้น การที่คนรักของคุณต้องตายโดยมีเพื่อนรักตั้งสามคนเห็นด้วยกับวิธีนั้น
 

 

เป็นคุณก็คงอดเสียใจไม่ได้ใช่ไหมล่ะ

 

 

 

 

 

แจสเปอร์นั่งชันเขาเงียบ ๆ อยู่คนเดียวในเตนท์ ที่ปกติมอนตี้จะนอนอยู่ข้าง ๆ เขา แต่ด้วยความงี่เง่าไร้เหตุผลหรือจะเรียกว่าอะไรก็ตามแต่เถอะ เขาได้ไล่มอนตี้ไปนอนที่อื่นเรียบร้อยแล้ว

 

 

และเขาจะไล่คลาร์กและเบลลามี่ด้วยหากทั้งสองคนเข้ามาในนี้

 

 

 

 

 

 

"เฮ้...แจสเปอร์"

 

เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นเบา ๆ พร้อมเจ้าของเสียงที่ก้มเดินเข้ามาในเตนท์

 

 

แจสเปอร์รู้ในทันทีว่าเป็นใคร และเขากำลังจะหันไปไล่คนคนนั้นออกไปจากเตน์ของเขาด้วยเช่นกัน

 

"อย่าเพิ่งไล่ฉันนะ ฉันแค่...อยากมาคุย"

 

เบลลามี่ถือวิสาสะนั่งลงข้าง ๆ ร่างสูงผอมของแจสเปอร์ ซึ่งอีกฝ่ายก็ได้แต่มองค้อนด้วยตาโต ๆ นั้น และหันกลับไปเหมือนเดิม

 

 

 

 

"มีอะไร..."เจสเปอร์พูดเสียงเบา

 

 

 

"เรื่อง..ที่เมาท์ เวทเธอร์ ฉัน ขอโทษจริง ๆ"เบลลามี่ไมได้มองหน้าแจสเปอร์ตอนพูด เขากลัวที่จะมองสายตานั้น กลัวว่าสายตาที่แจสเปอร์มองมาจะเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เหมือนตอนที่มองเขาตอนที่เดินเข้าแคมป์จาฮา

 

 

 

"ฉันไม่อยากพูดถึงมัน เบลลามี่"

 

 

"ฉันแค่อยากมาบอกว่าขอโทษ..."

 

 

 

 

"แต่เราต้องทำเพื่อช่วยคนของเรา"
 

 

"ฉันรู้ ฉันรู้หรอกน่า! ฉันเข้าใจทุกอย่าง! แต่ฉันก็มีสิทธิ์โกรธ มีสิทธิ์ไม่พอใจได้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ....เลิกบอกเหตุผล เลิกอธิบายได้แล้ว ฉันเข้าใจ.."
 

 

"แจสเปอร์"
 

 

"แต่ก็แค่...คนที่ฉันชอบ..ตายไปตอหน้าต่อตา...จะให้ฉันทำใจได้ยังไงกัน..."ดวงตาของแจสเปอร์มีน้ำตาคลอจนเอ่อออกมาเป็นหยดเล็ก ๆ

 

เบลลามี่ถอนหายใจ เขาเข้าใจความรู้สึกของแจสเปอร์...
 

 

แต่ก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด ถึงต้องมาคุยให้รู้เรื่อง
 

 

ไม่นึกว่าแจสเปอร์จะร้องไห้แบบนี้

 

 

 

 

แขนแกร่งโอบรอบไหล่ที่มีแต่กระดูกของอีกฝ่ายให้เอนมาซบที่ไหล่ตน แจสเปอร์สะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ไมได้ขัดขืนอะไร
 

 

เพราะความจริงแล้ว...ตอนนี้เขาต้องการใครสักคนมาปลอบจริง ๆ นั่นแหละ...
 

 

ถ้ามอนตี้ไม่ออกไปเพราะความเกรงใจในทันทีที่โดนเขาไล่ แล้วอยู่ง้อเขาต่ออีกสักหน่อยเขาก็คงไม่่ไล่เจ้าเพื่อนบ้านั่นไปไกล ๆ อีกหรอก
 

 

แต่มอนตี้ตามใจแจสเปอร์เสมอ เพราะงั้นพอโดนไล่ปุ๊บ ก็รีบแจ้นออกไปปั๊บ นี่แหละเพื่อนสนิท

 

หรือหากเป็นคลาร์ก หรือใครก็ตาม เขาก็คงไม่ว่าอะไรเหมือนกัน

 

 

 

แต่กับเบลลามี่....เขารู้สึกอุ่นใจ ปลอดภัย
 

 

เหมือนตอนที่เห็นอีกฝ่ายที่เมาท์เวทเธอร์
 

 

เขารู้อยู่แล้วว่าเบลลามี่ต้องตามมาช่วยทุกคน
 

 

เขาดีใจจนไม่รู้จะพูดยังไงที่เห็นหน้าเบลลามี่

 

 

 

 

 

"ฉันขอโทษนะแจสเปอร์ ฉันขอโทษจริง ๆ"

 

 

 

 

 

เบลลามี่ปล่อยให้แจสเปอร์สะอื้นไปอีกพักใหญ่ จนเมื่อแจสเปอร์หยุดร้องไห้ เจ้าตัวถึงเอาหัวออกจากไหล่เขา

 

"ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม...อยากซบต่ออีกนิดไหม ?"เบลลามี่ถามด้วยความเป็นห่วง เวลาออคเทเวียร้องไห้ เขาก็ให้น้องสาวตัวดีซบไหล่เสมอจนกว่าจะหยุดร้อง

 

แจสเปอร์เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าพร้อมพยักหน้าเบา ๆ

 

"นายคงอยากพักผ่อนแล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้แจสเปอร์"เบลลามี่พูดพร้อมลุกขึ้น แต่ก็ถูกมือผอม ๆ ของแจสเปอร์ดึงเอาไว้

 

 

 

 

"เบลลามี่ นายช่วยอยู่เป็นเพื่อนฉันต่ออีกนิดได้ไหม....ฉันนอนไม่หลับ...เจ้ามอนตี้ก็ไปนอนที่อื่นแล้ว...แค่แปปเดียว"แจสเปอร์เงยหน้าขึ้นมองเบลลามี่ ด้วยสายตาอ้อนวอนที่ทำให้ ชายฉกรรจ์ แมนทั้งแท่ง ฟาดสาว ๆ มาเกือบทั้งดิ อาร์คอย่างเบลลามี่ใจเต้น...

 

เขากระแอมไเล็กน้อยเพื่อเตือนสติตัวเอง แล้วนั่งลงข้าง ๆ แจสเปอร์อีกครั้ง

 

 

 

 

"ขอบใจนะ...แต่นี่ไมได้หมายความว่าฉันหายโกรธนายแล้วนะ เบลลามี่"แจสเปอร์พูด ทำเอาเบลลามี่ที่เป็นคนตึงเครียดอยู่ตลอดเวลาหยุดยิ้มได้

 

เขาไม่ค่อยยิ้มให้ใครบ่อย ๆ หรอก นอกจากออคเทเวียแล้วก็แทบไม่มีใครที่ทำให้เขายิ้มได้

 

แจสเปอร์เห็นจะเป็นคนแรกละมั้ง...

 

เขามองแจสเปอร์อย่างลืมตัว มองตั้งแต่เส้นผมสีดำสนิทนั้น มาเรื่อย ๆ จนถึงใบหน้าขาว ๆ ที่ผอมจนเห็นโครงหน้าชัดเจน แต่ไมได้ดูน่าเกลียดเลยสักนิด ตาของแจสเปอร์โตและกลมมาก ครั้งแรก ๆ ที่เห็นเขารู้สึกว่ามันไมได้น่าดู แต่ตอนนี้กลับเพิ่งเห็นว่ามันน่ารักเมื่อมันอยู่บนหน้าของแจสเปอร์ ริมฝีปากอวบ ๆ ผิดกับความผอมนั้น ซ้ำยังมีสีแดงตัดกับผิวสีขาว ทำให้แจสเปอร์ไมได้ดูเหมือนคนอมโรค แค่เป็นคนผอมและผิวขาว.....

 

แจสเปอร์เป็นผู้ชายตัวสูงคนเดียวในโลกที่เบลลามี่รู้สึกว่าบอบบางและน่าปกป้อง...

 

 

 

 

บอบบาง และ น่าปกป้อง ?

 

ให้ตายสิ สงสัยเขาจะโดนพวกเมาท์เวทเธอร์ซ้อมหนักไปหน่อยแล้วล่ะมั้ง

 

 

 

 

 

 

 

"แต่ ฉันดีใจนะ..."จู่ ๆ แจสเปอร์ก็พูดขึ้นมาเบา ๆ พร้อมรอยยิ้ม โดยที่ยังคงไม่มองหน้าเบลลามี่อยู่ดี

 

"ดีใจ ? เรื่องอะไร ?"เบลลามี่หันไปมองแจสเปอร์อย่างสงสัย 

 

"ที่นายไปช่วยพวกเรา"แจสเปอร์หันมามองหน้าเบลลามี่ในที่สุด

 

 

"ทุกคนต้องการช่วยพวกนายกันทั้งนั้น ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวหรอก"

 

"แต่นายเป็นคนเสี่ยงชีวิตเข้าไปในเมาท์ เวทเธอร์ รู้มั้ย ตอนที่ฉันเห็นหน้านาย ฉันดีใจมาก"แจสเปอร์ยิ้มบาง ๆ ให้ ทำเอาเบลลามี่อดยิ้มตามไม่ได้

 

แจสเปอร์ก็ยังคงเป็นแจสเปอร์คนเดิม ถึงจะเจอเรื่องร้าย ๆ ในนั้น และทำให้ด้านมืดเข้ามามีอิทธิพลบ้าง แต่แจสเปอร์ก็ยังคงเป็นแจสเปอร์ ที่ร่าเริง ใสซื่อ เหมือนเด็ก ๆ 

 

ในตอนแรกที่ลงมาที่โลก เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาสนิทกับแจสเปอร์แบบนี้ เพราะอย่างว่า คนที่โดนส่งลงมามีเป็น 100 คน และแจสเปอร์ก็เป็นพวกไม่ชอบทำตัวเป็นผู้นำ ถึงจะชอบทำตัวเด่น แต่เขากับแจสเปอร์ก็คนละแนว มาคนละทาง ไม่เคยคิดว่าจะมาร่วมสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันแบบนี้

 

 

พูดแล้วก็นึกถึงตอนที่เมอร์ฟี่จับแจสเปอร์เป็นตัวประกัน เพื่อแลกกับการแก้แค้นเขา

 

ตอนนั้นเขาเป็นห่วงแจสเปอร์จริง ๆ ไม่ใช่ว่ากลัวคนอื่นจะเดือดร้อนเพราะเรื่องของตัวเอง

 

 

"เบลลามี่"

 

"หือ ?"

 

"พอมานึก ๆ ดูแล้ว ตอนที่ฉันกอดนายครั้งแรก นายไม่ได้กอดตอบฉัน....แต่ครั้งที่สอง ที่ฉันกอดนายที่เมาท์ เวทเธอร์ นายกอดฉันตอบด้วย...."แจสเปอร์ยิ้มอีกครั้ง

 

 

"ฉันเกือบร้องไห้ด้วยนะ"เบลลามี่ยิ้มขำ เขกอดตอบแจสเปอร์อย่างไม่รู้ตัว...ตอนนั้นคิดแค่ว่าดีใจมากแค่ไหนที่อีกฝ่ายยังมีชีวิตอยู่

 

 

"จริงดิ ?...งั้นแปลว่าความสัมพันธ์ของเราพัฒนาในทางที่ดีขึ้นใช่มั้ย ?"
 

 

"หือ ?"
 

 

"คือ ฉันหมายถึง...แบบ นายก็รู้ ฉันมันเป็นคนนอก มีแต่นายกับคลาร์ก แล้วก็ฟินน์ที่เป็นหัวหน้า คอยตัดสินใจ คอยเป็นผู้นำ ส่วนฉันก็เหมือนคนอื่น ๆ ที่คอยรับคำสั่งจากพวกนาย....ที่ฉันจะบอกก็คือ ฉันชื่นชมนาย ได้แต่มองนายแล้วก็คิดว่าจะดีแค่ไหนถ้าสักวันได้อยู่ในวงในกับพวกนาย แล้วก็รู้สึกดีจริง ๆ ที่ตอนนี้เราสนิทกันขนาดนี้แล้ว"แจสเปอร์พูดยิ้ม ๆ การมาพูดเรื่องแบบนี้ตรง ๆ ถึงจะเป็นผู้ชายแต่มันก็น่าเขินอยู่ดี...

 

 

เบลลามี่ไม่ได้พูดอะไรตอบ เขามองหน้าแจสเปอร์อยู่อย่างนั้น

 

 

เขาอึ้ง....ไม่คิดว่าแจสเปอร์....จะมีความคิดที่ซื่อตรงได้ขนาดนี้

 

 

 

และนั่นมันยิ่งทำให้แจสเปอร์..น่ารัก

 

 

 

 

เบลลามี่อยากต่อยหน้าตัวเองสักสองสามครั้ง...หลายทีแล้วที่เขาคิดอะไรแบบนี้....

 

เบลลามี่ไม่ใช่คนยอมอะไรใครง่าย ๆ เขาเองก็ค่อนข้างเผด็จการ แต่กับแจสเปอร์ ไม่ว่าแจสเปอร์จะพูดอะไร ทำไมเขาต้องยอมทุกครั้งก็ไม่รู้เหมือนกัน

 

 

 

แต่เพราะเขากับแจสเปอร์ไม่เคยมานั่งุยกันแบบจริง ๆ จัง ๆ สองคนแบบนี้ ในสถานการณ์ที่ไม่ต้องคอยระวังตัวอะไรมากเหมือนตอนนี้

 

เขาจึงไม่เคยสังเกตุว่าเขาค่อย ๆ รู้สึกดีกับแจสเปอร์มากขึ้น ๆ เรื่อย ๆ

 

 

 

 

"เบลลามี่ ?"แจสเปอร์เรียกเบา ๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่มองหน้าเขานิ่ง ๆ

 

 

 

 

ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ ตกอยู่ในภวังค์ ต่างมองหน้ากันโดยที่ไม่พูดอะไรกัน

 

 

เบลลามี่ค่อย ๆ เขยิบตัวเข้าไปใกล้แจสเปอร์ พร้อมใบหน้าที่ยื่นเข้าไปหาอีกฝ่าย แจสเปอร์ได้แต่นิ่งเหมือนถูกสะกด ปล่อยให้เบลลามี่เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ
 

 

จนริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกัน
 

 

มือกร้านของเบลลามี่ยกขึ้นมาประคองใบหน้าขาว ๆ ของแจสเปอร์ กดริมฝีปากลงไปหนักขึ้น บดขยี้ลงไปอย่างกระหาย 
 

 

ทันทีที่เขาจูบแจสเปอร์ เขาหยุดไมได้

 

ซึ่งแจสเปอร์เองก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพราะตอนนี้ทั้งคู่กำลังหลงอยู่ในอารมณ์ของกันและกัน
 

 

เบลลามี่ประคองหน้าของแจสเปอร์ด้วยสองมือ แนบริมฝีปากลงไปแน่นขึ้น ดูดเม้มปากของอีกฝ่ายจนขึ้นสีที่แดงกว่าเดิมหลายเท่า

 

แจสเปอร์หายใจหอบและส่งเสียงครางเล็กน้อย
 

 

ยิ่งทำให้เบลลามี่ถอนตัวไม่ขึ้น

 

 

 

ดีปคิสของทั้งสองดำเนินต่อไป ลิ้นร้อน ๆ พัวพันกันไม่หยุด จนในที่สุดแจสเปอร์ก็ส่งเสียงร้องให้อีกฝ่ายหยุด
 

 

เมื่อถอนริมฝีปากออกจากกัน ทั้งสองก็หาบหายใจโดยไร้ซึ่งคำพูด

 

 

 

 

"แจสเปอร์ ฉัน....ฉันขอโทษ"เบลลามี่เอามือกุมหน้าผาก..

 

 

 

นี่เขาทำอะไรลงไป...

 

 

"นายคงรังเกียจฉันแล้วสินะตอนนี้"เบลลามี่พูดเสียงเบา เพราะกลัวว่าสิ่งที่ตัวเองพูดไปจะเป็นจริง

 

"เบลลามี...."มือผอมขาวยื่นไปดึงเสื้อเบลลามี่เบา ๆ

 

"ฉันไมได้รังเกียจนะ..ฉัน ตกใจ...ไม่คิดว่านาย เบลลามี่ เบลค...จะ..จะ...จูบ ฉัน..."

 

"ฉันสับสน เพราะว่าฉันชอบมายา...แต่ แต่พอนายจูบ ฉัน..ฉันกลับรู้สึกดี..และก็ปล่อยให้นายจูบ..."

 

 

เอาอีกแล้ว.....แจสเปอร์พูดตรง ๆ แบบนี้อีกแล้ว....

 

ไม่รู้หรือไงว่ามันน่ารัก....ขนาดไหน...?

 

 

"อื้อ"

 

เบลลามี่กดจูบลงไปอีกครั้ง คราวนี้หนักหน่วงรุนแรง และเร่าร้อนกว่าเดิม เป็นความรู้สึกแบบที่เขาต้องการผู้หญิงสักคน และก็จูบพวกเธอแบบนี้....

 

ต่างกันตรงที่ กับแจสเปอร์...เขาต้องการอีกฝ่ายจริง ๆ ไม่ใช่แค่อยากมีเซ็กส์...

 

มีเซ็กส์ก็อยาก เขายอมรับ...ถ้ารู้สึกชอบใครสักคน แน่นอนว่าต้องอยากมีเซ็กส์กับคนคนนั้นอยู่แล้ว

 

แต่มันต่างจากคนอื่น ตรงที่มีความรู้สึกรัก อยากทะนุถนอม อยากให้เขาเป็นของตัวเอง....ไม่ใช่แค่ระบายความต้องการ และให้มันจบ ๆ ไป

 

 

 

 

 

 

เบลลามี่โถมตัวลงไปจนแจสเปอร์ล้มลงไปนอนกับพื้น ก่อนจะตามขึ้นคร่อมและกดจูบลงไปอีกครั้ง

 

แจสเปอร์ได้แต่นอนนิ่งทำอะไรไม่ถูก เพราะเป็นพวกด้อยประสบการณ์ด้านเซ็กส์....

 

ส่วนเบลลามี่...ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเชี่ยวชาญขนาดไหน

 

เสื้อผ้าที่น้อยชิ้นอยู่แล้วถูกปลดออกช้า ๆ เบลลามี่ใช้ริมฝีปากสัมผัสผิวกายขาว ๆ ของแจสเปอร์ไปทั่ว

 

 

 

 

ทั้งสองตกอยู่ในอารมณ์มัวเมาและเต็มไปด้วยความต้องการ ขาเรียวผอมถูกยกขึ้นและอ้าออกเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าไปด้านใน

 

เบลลามี่โถมตัวไปตามอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้น พร้อมกับเสียงครางหอบของแจสเปอร์ทุกครั้งที่เบลลามี่ขยับกายเข้าและออก

 

 

"แจสเปอร์.."เบลลามี่ก้มลงจูบแจสเปอร์อีกครั้ง ร่างที่นอนข้างใต้ได้แต่นอนครางให้อีกฝ่ายทำตามใจ

 

 

 

 

 

จนในที่สุดทั้งเบลลามี่และเจสเปอร์ก็กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เบลลามี่ลืมตาตื่นขึ้นมาช้า ๆ เขาค่อย ๆ มองไปรอบ ๆ เพื่อปรับภาพให้ชัด เห็นกองเสื้อผ้าถอดออกระเกะระกะ ภาพที่เขากับแจสเปอร์ร่วมรักกันเมื่อคืนจึงแว่บเข้ามาในหัว

 

เบลลามี่กดหน้าผากตัวเอง ส่ายหัวช้า ๆ และได้แต่คิดว่าตัวเองทำอะไรลงไป

 

.......เมื่อคืน...ทั้งอารมณ์ บรรยากาศ ทุก ๆ อย่าง มันทำให้เขาไม่สามาถถอนตัวได้จริง ๆ

 

และแจสเปอร์เองก็ไม่ได้ปฏิเสธ.....เขาจึงไม่คิดที่จะหยุด

 

 

 

เมื่อมองมาที่ข้างตัว ไม่เห็นแจสเปอร์ที่ควรจะนอนอยู่ตรงนี้ ก็ยิ่งทำให้เบลลามี่รู้สึกผิด เขาคิดว่าแจสเปอร์ยอมเขาเพราะอีกฝ่ายเห็นเขาเป็นไอดอล ยอมเขาทุกอย่างด้วยความชื่นชใ และเพราะแจสเปอร์ยังคงเสียใจเรื่องมายา....อาจทำให้เหงาและสับสนขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แจสเปอร์ เดี๋ยว"เบลลามี่เรียกทันทีที่เห็นร่างผอม ๆ ของแจสเปอร์เดินอยู่ห่างจากเขาไปไม่ใกล้ไม่ไกล แต่เมื่อแจสเปอร์หันมาเห็นเขา ก็รีบหลบไปที่อื่นทันที

 

แบลลามี่ถอนหายใจด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะรีบสาวเท้าเร็ว ๆ เดินตามอีกฝ่ายไป เมื่อถึงตัว เบลลามี่ก็จับมือแจสเปอร์เอาไว้เพื่อรั้งไม่ไห้หนีไปไหน และดึงให้อีกฝ่ายหันกลับมาหาเขา

 

แต่แจสเปอร์ก็เอาแต่ก้มหน้า

 

เบลลามี่ใช้สองมือจับที่ไหล่ของแจสเปอร์

 

"มองฉันสิแจสเปอร์!"เขาพูดด้วยเสียงที่เข้มและดัง จนคนแถวนั้นในค่ายจาฮาหันมามองที่พวกเขาเป็นตาเดียว แต่แบลลามี่ไม่คิดจะสนใจ

 

"ขอโทษ ฉันนัดกับมอนตี้ไว้ ต้องรีบไป"แจสเปอร์พูดและเดินหนีไปอีกครั้ง เมื่อเบลลามี่จะเดินตามไปก็ถูกคนอื่นเรียกเอาไว้ ทำให้เขาไม่สามารถตามไปคุยกับแจสเปอร์ต่อได้

 

หลังจากวันนั้น เบลลามี่และแจสเปอร์ก็ไมได้คุยกันอีกเลย

 

หลายครั้งที่เบลลามี่พยายามเข้าไปคุยด้วย แจสเปอร์จะถามคำตอบคำและเลี่ยงไปที่อื่นเสมอ

 

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เขาอาจเข้าใกล้แจสเปอรืไมได้อีกเลย....

 

และเขาคงยอมไมได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ช่วงนี้พี่ดูเครียด ๆ นะ"ออคเทเวียทักขึ้นเมื่อเห็นพี่ชายของเธอนั่งกุมขมับอยู่คนเดียว

 

ตั้งแต่เกิดมา เธอไม่เห็นว่าเบลลามี่จะใส่ใจกับอะไรสักอย่างนอกจากเธอ หลัง ๆ มาเบลลามี่เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ห่วงคนอื่นมากขึ้น แต่ก็ยังไม่คิดที่จะใส่ใจใครจริง ๆ จัง ๆ

 

เรื่องผู้หญิงยิ่งไม่ต้องสืบ เบลลามี่ไม่เคยรักใคร มีเซ้กส์กับใครก็ทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ

 

ดังนั้นเธอจึงเดาว่าไม่ใช่เรื่องผู้หญิงแน่นอน

 

"อืม"เบลลามี่ยิ้มให้นิด ๆ อย่างฝืน ๆ

 

"บอกฉันได้ทุกเรื่องนะ เบล"ออคเทเวียนั่งลงข้าง ๆ พี่ชาย หันหน้าไปยิ้มให้อย่างจริงใจ

 

"ออคเทเวีย....ถ้าพี่พูดเรื่องนี้ออกไป เธออย่ารังเกียจพี่ได้ไหม ?"เบลลามี่พูดช้า ๆ ชัด ๆ เพื่อเน้นให้ออคเทเวียตั้งใจฟัง

 

ออคเทเวียนิ่งไปนิดหนึ่ง....เธอไม่รู้ว่าเบลลามี่เป็นอะไร และจะพูดเรื่องอะไร แต่ดูจากสีหน้า คงเป็นเรื่องที่ซีเรียสมาก ๆ

 

 

แต่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร....

 

"เบล พี่เป็นพี่ชายฉันนะ ไม่ว่าพี่จะเป็นอะไรยังไง ไปทำเรื่องอะไรไม่ดีขนาดไหนมา ฉันก็จะเข้าข้างพี่"

 

 

 

เบลลามี่ยิ้มให้น้องสาวของเขา ทั้งสองคนโผเข้ากอดกันนิดหนึ่ง ก่อนเบลลามี่จะเริ่มพูด

 

 

"เรื่อง...แจสเปอร์"

 

ออคเทเวียขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับรู้

 

"อืมมม พักนี้เห็นแจสเปอร์เงียบ ๆ ไปเหมือนกัน ทะเลาะกันเหรอ ?"

 

"ก็ไม่เชิง"

 

 

 

"ออคเทเวีย คือพี่.....เมื่อวันที่เรากลับมาจากเมาท์เว็ทเธอร์.....เธอรู้ใช่ไหมว่าแจสเปอร์โกรธพี่ มอนตี้ และคลาร์กมาก พี่ก็เลยไปปรับความเข้าใจกับเขาก่อนจะเข้านอน"

 

ออคเทเวียเงียบ นั่งฟังอย่างตั้งใจ เพราะน้ำเสียงของเบลลามี่ ฟังดูจริงจังและใส่ใจกับเรืองนี้มากอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

 

 

 

"คืนนั้น....พี่เผลอตัว...เกินไป....คือพี่.....พี่มีอะไรกับแจสเปอร์"

 

 

ออคเทเวียตาโต 

 

"มีอะไรกัน ? พี่กับแจสเปอร์น่ะเหรอ...? แล้วแจสเปอร์ไม่ได้ขัดขืนพี่หรือไง ? หรือว่า หรือว่าพี่ปล้ำแจสเปอร์ !?"ออคเทเวียยอมรับว่าเธอตกใจไม่น้อยที่พี่ชายของเธอจะมีความต้องการกับแจสเปอร์

 

ไม่ได้หมายความว่าแจสเปอร์ไม่ดี....แต่ เบลลามี่ เบลค คนอย่างเบลลามี่ เบลค เป็นผู้ชายแท้ ๆ ที่สนแต่ผู้หญิง...หรือแม้แต่ผู้หญิงยังไม่มีโอกาสได้สิ่งที่เรียกว่า ความรัก จากเบลลามี่ด้วยซ้ำ...พวกเธอได้แค่มีเซ็กส์กับเบลลามี่เท่านั้น

 

แต่ในอีกใจหนึ่ง ออคเทเวียก็รู้สึกไม่แปลกใจ...เพราะแจสเปอร์...ผู้ชายที่ผอมแห้ง ผิวขาว ตาโต ดูน่าปกป้อง ที่แม้แต่เธอที่เป็นผู้หญิงยังรู้สึกว่าแจสเปอร์บอบบางกว่าเธอเสียอีก

 

ยกตัวอย่างเช่น ตอนที่เมอร์ฟี่จับแจสเปอร์เป็นตัวประกัน เธอสาบานเลยว่าตอนนั้นที่เธอตะโกนออกไปว่าหากเมอร์ฟี่กล้าแตะต้องแจสเปอร์แม้แต่นิดเดียวเธอจะ....แต่ยังไม่ทันได้พูดจบเบลลามี่ก็เข้ามาขัดซะก่อน....

 

ตอนนั้นเธอคิดว่าเธอต้องปกป้องแจสเปอร์จริง ๆ....

 

เพราะแจสเปอร์คงดูแลตัวเองไม่ได้ ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ

 

แจสเปอร์บอบบางทั้งกายและใจ ใสซื่อ น่ารักเหมือนเด็ก

 

 

 

 

เริ่มไม่สงสัยว่าทำไมเบลลามี่ถึงหลง....

 

 

"พี่จะทำอย่างนั้นได้ไง เธอก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบฝืนใจใคร...แจสเปอร์ไมได้ปฏิเสธพี่ พี่ก็เลยยั้งไม่อยู่ คืนนั้นเรามีเซ็กส์กัน แต่พอหลังจากนั้น แจสเปอร์ก็ไม่คุยกับพี่อีกเลย พี่ไม่รู้จะทำยังไงออคเทเวีย"

 

ออคเทเวียถอนหายใจ เมื่อเห็นพี่ชายของเธอเป็นได้ถึงขนาดนี้

 

 

 

"ถ้าพี่ได้คุยกับแจสเปอร์ พี่คิดว่าพี่สามารถปรับความเข้าใจกับเค้าได้มั้ย ?"

 

"พี่ไม่รู้...แต่อย่างน้อยก็แค่อยากพูด อยากบอกความรู้สึกของพี่ให้แจสเปอร์ฟังให้หมด...และหลังจากนั้นก็ขึ้นอยู่กับแจสเปอร์..."

 

 

 

 

 

"งั้นฉันจะช่วยพี่เอง"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แจสเปอร์ถอนหายใจ เมื่อนึกถึงเรื่องในคืนนั้นซ้ำไปซ้ำมา

 

ทำไมเบลลามี่ถึง....

 

ให้ตายสิ แล้วทำไมเขาต้องเต็มใจ ต้องรู้สึกดีด้วย....

 

"นายกินน้อยเกินไปแล้วนะช่วงนี้"มอนตี้มองเพื่อนตัวเองที่เอาแต่เขี่ยอาหารในจานไปมาอย่างเหม่อลอยอย่างเป็นห่วง

 

ปกติแจสเปอร์เห็นอาหารก็ยัดเข้าปากแบบไม่คิดอะไรทั้งสิ้น แล้วไอ้อาการเบื่อแบบนี้มันอะไรกันล่ะ

 

"ฉันไม่ค่อยหิว นายเอาไปสิมอนตี้"แจสเปอร์ดันจานของตัวเองไปให้เพื่อนสนิทเบา ๆ

 

"ฉันเป็นห่วงนายนะ นายยังไม่ลืมเรื่องที่เมาท์เว็ทเธอร์อีกเหรอ ฉันขอโทษจริง ๆ ที่ไม่ห้ามคลาร์ก แต่เราต้องทำเพื่อช่วยคนของเรานะแจสเปอร์"

 

เพราะแจสเปอร์ยังไม่ได้บอกมอนตี้ อีกฝ่ายจึงยังคงเข้าใจผิดว่าเขาเสียใจเรื่องมายา....

 

"ไม่ มอนตี้ ฉันไม่หิวจริง ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก"แจสเปอร์ยิ้มให้มอนตี้ แต่แน่นอนว่ามอนตี้ยังคงไม่สบายใจ

 

 

 

 

"แจสเปอร์ ฉันอยากคุยกับนายหน่อย เจอกันที่เตนท์นายนะ เดี๋ยวฉันตามไป"จู่ ๆ ออคเทเวียก็เดินมาบอกเขาแบบนี้ แล้วก็เดินไปโดยที่เขายังไม่ทันจะบอกตอบรับหรือปฏิเสธ....

 

แต่แจสเปอร์ก็ไปรอที่เตนท์ของตัวเองตามที่ออคเทเวียบอก

 

 

 

 

เมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา แจสเปอร์ก็หันไปมอง แต่ก็ต้องตกใจแทบช็อคเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาไม่ใช่ออคเทเวีย 

 

 

 

 

แต่เป็น เบลลามี่.....

 

 

 

แจสเปอร์รีบลุกขึ้นและจะเดินหนีออกไปจากเตนท์แต่แบลลามี่ขวางเขาเอาไว้ และโถมน้ำหนักใส่เขาจนล้มลงไปนอนอีกครั้ง

 

"ปล่อยฉัน..."แจสเปอร์พูดเสียงเบา เหมือนขอร้อง เบลลามี่ใจอ่อนไปครู่หนึ่งแต่ก็กลับมาใจเข็งอีกครั้ง

 

เขาจะไม่ยอมปล่อยแจสเปอร์ไปจนกว่าจะได้เคลียร์กัน

 

"ไม่...เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง แจสเปอร์"

 

"มีอะไรต้องคุยล่ะ...ถ้าเป็นเรื่องคืนนั้น มันก็จบไปแล้ว จบไปคืนนั้นนั่นแหละ"

 

"ไม่..มันยังไม่จบ...ทำไมนายต้องหลบหน้าฉันด้วย"เบลลามี่ใช้มือข้างหนึ่งประคองใบหน้าของแจสเปอร์ให้หันมามองเขา แต่แจสเปอร์ก็ยังคงหลบสายตาเขาอยู่ดี

 

 

 

"บอกฉันสิแจสเปอร์"

 

 

"....................."

 

เบลลามี่ถอนหายใจ.....ทำไมดื้อแบบนี้วะ....

 

 

เบลลามี่ก้มลงจูบแจสเปอร์ในทันที แจสเปอร์ตาโตด้วยความตกใจ ก่อนจะพยายามดันอีกฝ่ายออก แต่เบลลามี่ก็แทบจะไม่สะเทือน เขาถอนจูบออก แต่ก็กดริมฝีปากลงไปที่ต้นคอแทน

 

"เบลลามี่ อย่า!"แจสเปอร์พยายามขัดขืน

 

"ถ้านายไม่ยอมคุยกับฉันดี ๆ จะเลยเถิดไปถึงไหนฉันไม่รู้ด้วย"เบลลามี่เอื้อมมือไปเลิกเสื้อของแจสเปอร์ขึ้นและก้มลงใช้ริมฝีปากทั้งสองดูดเม้มที่ยอดอกทั้งสองข้าง จนแจสเปอร์ร้องครางออกมา

 

"หยุด อื้อ"

 

"จะคุยกันดี ๆ ได้รึยัง ?"

 

"อื้อ พอแล้ว ฉันยอมคุยกับนายก็ได้ หยุดนะ"

 

เบลลามี่หยุดการกระทำทั้งหมด แล้วเอื้อมมือไปประคองแจสเปอร์ขึ้นมานั่งดี ๆ

 

 

 

 

"ไหนบอกมาสิ....นายหลบหน้าฉันทำไม ?"

 

"................"

 

"แจสเปอร์...."

 

"..............."

 

"อยากทำต่อสินะ"เบลลามี่ยื่หน้าไปใกล้ในทันที

 

"ไม่ ๆ ฉันพูดแล้ว ๆ"ไอ้อาการตกใจจนตาโต ๆ มันโตกว่าเดิมแล้วก็เอามือขึ้นมาบังหน้าตัวเองแบบนั้นมันน่ารักเกินไปมั้ง....เบลลามี่ยิ้ม

 

"ว่ามาสิ"

 

 

 

 

"ก็ฉัน.....สับสนนี่....ฉันคิดว่าฉันชอบมายา แต่พอนายจูบฉัน ฉันรู้สึกดีจนไม่อยากห้ามนาย ยิ่งนายทำมากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งรู้สึกดี.....เพราะรู้สึกดีแบบนั้น ฉันก็เลยกลัว....กลัวว่านายทำไปเพราะแค่....เพราะแค่สงสาร เพราะแค่อารมณ์ชั่ววูบ หรืออะไรก็ตาม ฉันรู้สึกสมเพชตัวเอง ที่แค่พอคนที่ชื่นชมมาสนใจ มาทำให้รู้สึกดีด้วยก็ยอมเขาทุกอย่าง ทั้ง ๆ ที่บางทีเขาอาจจะ....อาจจะแค่....เห็นเป็นของไว้ระบายอารมณ์ เล่น ๆ...."แจสเปอร์พูดเร็ว ๆ บอกทุกอย่างที่คิดออกไปจนหมด น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นเรื่อย ๆ
 

 

"แล้วฉันก็อยากอยู่ใกล้ ๆ นายมากกว่าเดิม แต่ก็กลัวว่านายจะรำคาญ ถ้านายรู้ว่าฉันยิ่งอยากเข้าใกล้นาย นายอาจจะรังเกียจ และแม้แต่ความเป็นเพื่อนแบบนี้ฉันอาจจะไม่ได้รับมันจากนายเลยก็ได้ เพราะคิดแบบนั้นฉันเลยพยายามไม่ยุ่งกับนาย"
 

 

"แจสเปอร์..."

 

 

"แต่นายก็ยังมาบังคับให้ฉันพูดอีก ทั้ง ๆ ที่นายไมได้รู้สึกอะไรกับฉันเลย แล้วทีนี้ฉันพูดไปหมดเปลือกแล้ว ฉันจะมองหน้านายได้ยังไง ?"แจสเปอร์ร้องไห้ออกมา เบือนหน้าหนีเบลลามี่อีกครั้ง

 

 

 

"แจสเปอร์ ฟังฉันก่อน"
 

 

เบลลามี่ประคองหน้าของแจสเปอร์ให้กลับมามองเขา

 

 

"ตอนแรกฉันก็ไม่คิดว่าจะคิดอะไรแบบนี้กับนายได้ ตอนที่นายถูกเมอร์ฟี่จับไป ฉันเป็นห่วงนายมาก เป็นห่วงนายมากเกินกว่าหัวหน้าจะเป็นห่วงคนของตัวเอง.....แต่ตอนนั้นฉันไมได้ใส่มันและคิดว่ามันเป็นแค่ความรู้สึกธรรมดา ๆ.......แต่หลังจากที่นายกอดฉัน ครั้งแรก ฉันก็ยิ่งสับสน ว่าฉันคิดยังไงกับนายกันแน่....ในครั้งที่สอง ที่เมาท์เว็ทเธอร์ แค่เห็นหน้านาย ฉันก็ดีใจจนแทบบ้า ตอนที่นายวิ่งมากอดฉัน ฉันก็ยิ่งรู้สึกดี...."

 

 

 

"ส่วนเรื่องคืนนั้น....ฉันยอมรับว่าเป็นอารมณ์ชั่ววูบ....ฉันยั้งตัวเองไม่อยู่ ฉันต้องการนาย แต่พอนายหลบหน้าฉัน ฉันก็มั่นใจ ว่าเรื่องในคืนนั้น...มันเป็นไปตามความรู้สึกของฉัน"

 

 

 

"ฉันรักนายนะแจสเปอร์"

 

 

 

 

"นี่นาย....พูดจริงเหรอ ?"แจสเปอร์เงยหน้าขึ้นมองแบลลามี่ในที่สุด

 

"อืม ....ตลกดีนะ ฉันเองก็กลัวว่านายจะคิดไม่ตรงกัน....ก็เลยหลบหน้าฉันซะอีก....ฉันกลัวแทบตาย ว่าทำให้นายเกลียดฉันไปแล้วรึเปล่า...."

 

"ฉันไม่มีวันเกลียดนายนะเบลลามี่"แจสเปอร์รีบอธิบาย เพราะกลัวเบลลามี่จะเข้าใจผิด

 

ทำเอาอีกฝ่ายหลุดขำ...แจสเปอร์เหมือนเด็กจริง ๆ พอกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดก็รีบอธิบาย แถมยังเอามือมาเขย่าแขนเขายิก ๆ น่ารักเกินไปแล้ว

 

อดไม่ได้ต้องจูบแม่งสักรอบ...

 

 

 

"อื้อ"แจสเปอร์สะดุ้งเมื่อจู่ ๆ เบลลามี่ก็จูบเขาแบบไม่มีการเตือนใด ๆ ทั้งสิ้น

 

เมื่อเบลลามี่ถอนจูบออกไป แจสเปอร์ก็ช้อนตาโต ๆ นั้นมองอีกฝ่ายอีก

 

รอบเดียวไม่พอสินะ ?

 

 

"เบลลามี่...นายแน่ใจจริง ๆ เหรอ ? ฉันเป็นผู้ชาย...แล้วก็ไม่ใช่ผู้ชายตัวเล็กน่ารักอะไรแบบนั้นเลย....ส่วนนาย นายมีผู้หญิงเยอะแยะให้เลือก แต่ละคนสวย ๆ ทั้งนั้น ฉันเองยังอิจฉานายเลยนะ เป็นฉันเนี่ย มันจะดีจริง ๆ เหรอ ?"แจสเปอร์พูดอย่างตรงไปตรงมาตามนิสัย เบลลามี่หลุดขำอีกรอบ

 

เขาก้มลงหอมแก้มแจสเปอร์เร็ว ๆ ครั้งหนึ่งอย่างเอ็นดู

 

 

"นายน่ะน่ารักนะแจสเปอร์ ไม่รู้ตัวจริง ๆ ใช่ไหม ?"เบลลามี่ยิ้มกว้างอย่างที่เขาไม่เคยยิ้มให้ใครมาก่อนนอกจากออเทเวีย

 

"น่ารักอะไรเล่า อื้อ หยุดซะที"แจสเปอร์พยายามดันเบลลามี่ออกไปเมื่ออีกฝ่ายเริ่มรุกล้ำมากเกินไปแล้ว

 

 

"ไหนบอกว่ารู้สึกดี"

 

"ดีสิ.....แต่มันเขิน เขินจนมองหน้านายไมได้แล้ว"

 

พูดตรง ๆ แบบนี้มันน่ารักชิบหายเลยโว้ยยยย

 

"งั้นก็ปิดตาเอาก็ได้นะ"เบลลามี่กระซิบ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

END.

 

 

แถม

 

"พอเคลียร์กันแล้วก็หวานเชียวนะ"ออคเทเวียส่งเสียงแซวคู่รักคู่ใหม่ล่าสุดหลังจากคู่ของเรเวน ซึ่งก็คือคู่ของพี่ชายและเพื่อนสนิทของเธอ

 

ซึ่ง....เป็นผู้ชายทั้งคู่ ทำเอาหลาย ๆ คนใน ดิ อาร์คขนลุกเกรียว และยิ่งเป็น เบลลามี่ เบลค หนึ่งในหนุ่มสุดฮอตที่สุด ด้วยความเป็นผู้นำ รูปร่างหน้าตาทำให้สาว ๆหลายคนเสียดายกันถ้วนหน้า

 

กับอีกคน แจสเปอร์ จอร์แดน....หนึ่งในหนุ่มจืดคู่หูติงต๊องกับมอนตี้ ที่ไม่เคยมีใครคาดคิดว่าหวยจะมาอออกที่คนนี้ เพราะเบลลามี่กับแจสเปอร์ ดูยังไง ๆ ก็ไม่มีทีท่าว่าจะออกมาแนวนี้ได้....

 

 

แต่หลาย ๆ คนก็มองว่าหลังจากแจสเปอร์มีเบลลามี่เป็นแฟนแล้ว ก็ดูน่ารักขึ้นมาถนัดตา....เข้าทำนองที่ว่า ผู้หญิงเวลามีความรักหรือมีแฟนแล้วจะสวยขึ้น 

 

 

"ไม่เท่าเธอกับลินคอล์นหรอกมั้ง ?"เบลลามี่ยิ้มแซวน้องสาว ตอนนี้มีเขา ออคเทเวีย มอนตี้ ไคล์ และเรเวน ส่วนแจสเปอร์ กำลังคุยอยู่กับคนอื่นอยู่แถว ๆ นั้น

 

"อ้ะ แน่นอน คู่ฉันหวานกันตลอดเวลาอยู่แล้ว"

 

เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อน ๆ ได้เป็นอย่างดี

 

"แต่พักนี้ฉันว่าผู้ชายใน ดิ อาร์ค มองแจสเปอร์แปลก ๆไปนะ"มอนตี้ ผู้ซึ่งซื่อสัตย์และเถรตรงไม่ต่างจากเพื่อนสนิทอย่างแจสเปอณืก็พูดออกไปตามที่คิด

 

แต่ออคเทเวียและเรเวนถึงกับเฟสปาล์ม...

 

เพราะอะไรน่ะเหรอ

 

เพราะ เบลลามี่ เบลค...เป็นผู้ชายประเภทที่...โคตร หึง แฟน!

 

"มองแปลกไปยังไง มอนตี้ ?"เบลลามี่เปลี่ยนน้ำเสียงไปในทันที จากเล่น ๆ อยู่เมื่อครู่กลายเป็นโหมดโหด..

 

"ก็แบบ แบบที่ผู้ชายมองคนที่ตัวเองอยากได้ ประมาณนั้นแหละมั้ง"มอนตี้ตอบ

 

เบลลามี่ลุกขึ้นทันทีและเดินดุ่ม ๆ ไปหาแจสเปอร์ที่อยู่แถวนั้น แจสเปอร์หันมาเห็นเบลลามี่ที่กำลังเดินมาพอดี

 

"เบลลามี่!"แจสเปอร์ยิ้มกว้างอย่างดีใจที่เห็นแฟนหนุ่มของตัวเอง 

 

ทำเอาเบลลามี่ที่อารมณ์ร้อน ๆ มาเมื่อครู่ถึงกับใจ่อ่อนยวบยาบเพราะความน่ารัก

 

แต่ก็ตาขวางทันที เมื่อเห็นผู้ชายบางคนแถวนั้นมองแจสเปอร์ด้วยสายตาแบบที่รู้ ๆ กัน เขาเอื้อมมือไปจับมือแจสเปอร์ทันที

 

"มีอะไรเหรอ ? เบลลามี่"

 

"เปล่า แค่เดินมาหา คุยเสร็จรึยัง ไปกันเถอะ"

 

"อื้อ ไปสิ"แจสเปอร์ยิ้มอีกครั้งก่อนจะเดินตามเบลลามี่ที่จูงมือไป

 

เบลลามี่หันมามองคนที่เหลือด้วยสายตาอำมหิต จนพวกนั้นหลบสายตาไปแทบไม่ทัน

 

 

 

 

"มองอะไร ผู้หญิงกลุ่มโน้นเหรอ ?"แจสเปอร์ที่เห็นเบลลามี่เอาแต่หันไปมองข้างหลัง แต่ไมได้คิดว่าเบลลามี่หันไปมองผู้ชายที่เขาคุยด้วยด้วยสายตาอาฆาต เขากลับคิดว่าเบลลามี่กำลังมองผู้หญิงกลุ่มที่เลยไปอีกตรงโน้น

 

"หือ เปล่านี่"

 

"จริงนะ ? พวกนั้นสวยด้วย"

 

เมื่อเห็นสายตาหงอย ๆ ของแจสเปอร์เบลลามี่ก็อดยิ้มไมได้ แฟนเขานี่ เหมือนลูกหมาน่ารัก ๆ จริง ๆ เลย

 

"ฉันมองไอ้พวกนั้นต่างหาก"

 

"นายเปลี่ยนแนวแล้วเหรอ ?"แจสเปอร์ตาโต

 

"ไม่ใช่แบบนั้น ฉันมองพวกมันเพื่อที่จะบอกว่า อย่ามายุ่งกับนายต่างหาก"เบลลามี่ขำกับหน้าตาแบบนั้น

 

"หะ ยุ่งอะไร พวกนั้นแค่ชวนฉันคุยเอง"

 

"นั่นแหละ นายไม่รู้หรอก เอ๋อซะขนาดนี้"

 

"เหรอ แต่ไม่เห็นต้องทำแบบนั้นก็ได้นี่ ฉันไมได้คิดอะไรด้วยอยู่แล้ว"

 

"ฉันรู้ แต่มันอดหึงไม่ได้"

 

"จะหึงไปทำไม คิดไปเองรึเปล่า นอกจากนายแล้วใครจะมาชอบฉัน"

 

"หึ ก็บอกแล้วไงว่านายน่ะเอ๋อ"เบลลามี่โอบเอวของแจสเปอร์เข้ามาจนชิดกับตัวเอง แล้วหอมแก้มอีกฝ่ายต่อหน้าสาธารณะชน

 

"ฉันรักนายมากนะ แจสเปอร์"

 

"ฉันก็รักนายมากเหมือนกันเบลลามี่ แต่นายหยุดหอมแก้มฉันต่อหน้าคนอื่น ๆ ได้แล้ว ไม่เขินหรือไง ?"

 

"ไม่เลยสักนิด อีกอย่าง ทุกคนจะได้รู้ไง ว่านายน่ะ เป็นของใคร"

 

เบลลามี่กดจูบลงไปต่อหน้าทุกคน อีกครั้ง เขาเหลือบตาไปมองกลุ่มผู้ชายที่เล็งแจสเปอร์....

 

ด้วยสายตาที่โคตรน่ากลัวที่สุดเท่าที่ทุกคนจะเคยเห็น

 

 

 

แจสเปอร์ จอร์แดน เป็นของเบลลามี่ เบลค คนเดียวเท่านั้น...






-------------------------------------


จบแจ้ 55555 สั้นเวอร์ ถ้าอ่านแล้วไม่ชอบต้องขอโทษด้วยนะ แบบ ไม่ได้คิดพลอตเล้ย ดูจบก็แค่อยากแต่งคู่นี้ 55555

SS3 จงมาาาาาา~



ใครชอบคู่นี้เหมือนกันรายงานตัวไว้บ้างน้า >w<